درمان ارتودنسی در سن پایین همیشه مطلوب نیست و اضافه بر احتمال برگشت ناهنجاری‌های قبلی و همکاری ضعیف کودک در مراحل بعدی،احتمال طولانی‌‌ شدن بی‌دلیل طول دوره درمان یا حتی تکرار آن هم وجود دارد؛ بنابراین دوره درمان باید در زمان صحیح خود آغاز شود.

به عنوان مثال نباید درمانی که باید حدود ۱۰ سالگی برای بیمار آغاز شود و تا ۱۲ سالگی ادامه یابد را بی مورد از ۸ سالگی شروع کنید
چون احتمال آنکه درمان با این وجود باز هم تا ۱۲ سالگی ادامه یابد وجود دارد که این به معنی اتلاف زمان و خستگی بی‌مورد کودک است.

اگر سن مراجعه کننده برای درمان مناسب باشد (که معمولا درصد کمی از مراجعین را تشکیل می‌دهد)، متخصص ارتودنسی در همان زمان دوره درمان را شروع می‌کند
ولی اگر سن مناسب هنوز فرا نرسیده باشد (که درصد بیشتری از مراجعینی که دارای مشکل فکی هم هستند را شامل می‌شود)
متخصص ارتودنسی زمان مراجعه بعدی را مشخص خواهد کرد؛

پس خلاصه اینکه، مراجعه به متخصص ارتودنسی در ۷ یا ۸ سالگی یکی از شرایط زیر را موجب می‌شود:

1. اگر روش‌های پیشگیری از ناهنجاری‌ها مناسب باشد اقدامات لازم شروع می‌شود و در نتیجه زمان را از دست نداده‌ایم.

2. اگر سن برای درمان همچنان زود باشد درمان مناسب بیمار به تعویق می‌افتد و باز هم از بابت زمان مشکلی ایجاد نمی‌شود.

کودکان در سنین ۷ یا ۸ سالگی در ۲ دوره دندانی مختلط هستند؛ یعنی دوره‌ای که هم دندان‌های شیری و هم دندان‌های دائمی در دهانشان قرار دارد
و همچنین سرعت رشدشان نیز زیاد است.

بهترین زمان برای مراجعه به متخصص ارتودنسی، سن ۶-۷ سالگی که همزمان با رویش نخستین دندان آسیاب دائمی است می‌باشد، تا تابلویی از آینده بیمار برای والدین تصویر شود،
به این ترتیب وضعیت ناهنجاری‌های بیمار در آینده به والدین گفته می‌شود و اگر تخمین زده شود که در سن مشخصی اختلالی برای کودک به‌وجود‌ می‌آید،
پیش‌بینی شده و اقدامات پیشگیری و درمانی به موقع انجام خواهد گرفت.

این مشاوره فقط با هدف آگاه نمودن والدین انجام می‌گیرد و لازم است درمان‌های ارتودنسی بسیار محدودی از این سن آغاز ‌شود.

تا سن هفت سالگی تعداد کافی دندان دائمی در داخل دهان رویش یافته است تا ارتودنتیست بتواند مشکلات موجود یا آنچه در آینده ممکن است اتفاق بیفتد را تشخیص دهد.

اولین آسیاب دائمی و دندان‌های قدامی معمولاً تا این سن رویش پیدا کرده اند و مشکلات شلوغی دندان‌ها،
میزان همپوشانی دندان‌ها و بیرون زدگی آنها کاملاً قابل تشخیص است. هرگونه عادت دهانی مضر از قبیل مکیدن انگشت و غیره نیز قابل ارزیابی است.
اولین معاینه در سن هفت سالگی انجام می‌گیرد و ارتودنتیست تشخیص می دهد که آیا لازم است درمان آغاز شود یا بعدا انجام گیرد.

بعضی از مواردی که نیاز به درمان سریع ارتودنسی دارد, عبارتند از:

• مشکلات جویدن.

• تنفس دهانی.

• مکیدن انگشت.

• زود یا دیر از دست دادن دندان‌های شیری.

• دندانها یا فک با اندازه غیر طبیعی.

• گاز گرفته شدن گونه یا لب توسط دندان‌ها.

• دندان‌هایی که درست جفت نمی شوند یا اصلاً به هم نمی‌رسند.

• دندان‌های شلوغ، نابجا یا دندانی که بین دو دندان دیگر گیر افتاده و نمیتواند رویش پیدا کند.