اولین دندان بچه‌ها که جوانه می‌زند، پدر و مادر کلی ذوق می‌کنند و با شادی به همه خبر می‌دهند که فرزندشان دندان درآورده است. خودشان هم هر وقت چشمشان به این سفیدی‌های کوچک روی لثه می‌افتد، خوشحال می‌شوند و حس دلنشینی پیدا می‌کنند، اما همین دندان‌های کوچک دوست‌داشتنی، وقتی کم‌کم رشد کرده و تعدادشان بیشتر می‌شود، دیگر خیلی جذاب نیست. برای همین هم معمولاً چندان توجهی به آن‌ها نمی‌شود.

بعضی‌ها هم فکر می‌کنند دندان‌های شیری اهمیتی ندارد و لازم نیست به آن‌ها دقت کنند. این گروه می‌گویند باید به فکر دندان‌های اصلی بود؛ دندان شیری خراب هم که باشد، دائم نیست.

نباید تصور شود دندان‌های شیری موقت است و فقط شش هفت سال در دهان کودک باقی می‌ماند، بلکه این دندان‌ها تا حدود ۱۲ سالگی وجود دارند و باید وظایف مهم دندان‌های دائم را ایفا کند؛ جویدن غذا و آماده کردن آن برای هضم، حفظ زیبایی و کمک به درست صحبت کردن وظایفی است که دندان‌های دائم بر عهده دارند.

دندان‌های شیری دو وظیفه مهم دیگر هم دارند. زیر هر یک از ۲۰ دندان شیری کودک، یک دندان دائم قرار دارد. پس دندان شیری تا زمانی که دندان دائم در موقعیت طبیعی خود قرار گیرد، باید فضای مورد نیاز آن را حفظ کند. البته دندان شیری فقط فضای لازم را نگه نمی‌دارد و ریشه آن هم به عنوان راهنما برای رویش دندان‌های دائم عمل می‌کند؛ به این معنا که دندان دائم برای قرارگیری در موقعیت طبیعی، از مسیر ریشه دندان‌های شیری کمک می‌گیرد. بنابراین می‌توان گفت سلامت دندان‌های شیری نه‌تنها اهمیت دارد، بلکه حتی مهم‌تر از دندان‌های دائم بوده و به نوعی سلامت دندان‌های دائم به سلامت آن‌ها وابسته است.